Veurwoord

 

Et sjoanste Limburgs dat ich kên
kump van die dörpkes hêr,
die langs de Maas aaf ligke dao
van Stein tot Stêveswêer.

 

En taal zoa klankriek vunsj te in
de ganse wêreld gein.
Chinees neet, Frans neet, Juds neet,
wurkelek geinein.

 

Veùl klank en weurd van eigen aard
zeen langzaamaan gemisjt.
Verdwenen en verhollest auch,
den tied hêet z'oetgewisjt.

 

Geer kênt mich zêgke wat ger wilt,
mèr ich vênj et gemein...
Ze sjaame zich ôm Limburgs nog
te kallen ôngerein.

 

Ich kên dat heèl awd Limburgs nog.
Mie mooder leèrde 't mich.
In die taal van de Maaskèntj hêr
sjrief ich uch mie gedich.

 

Veùl jaore bên ich weggeweês
in vrêem lènj euverzeè.
Wie 'ch trùkkaom kênd' ich veùl
van oos awd dörp neet meè.

 

Ich bên noe awd, al tachtig jaor.
't Wurt tied noe ôm te gaon.
Ich dênk dat Peètrus al de paort
veur mich hêet aopestaon.

 

Ich dênk zoa gêer nog effe trùk
aan 't Limburgs dörp van doe.
En wat ich dênk sjrief ich noe op,

strak gaon mien auge toe.

 

Door naar Aw weurd
Inhoudsopgave