Weet je wat ik droomde?

 

Droom van 15 op 16 Maart 1992.

 

Het was weer ergens in een stad die vaak in mijn dromen voorkomt. Ik had een flinke koffer gepakt om op reis te gaan. Enriqueta, onze portierster, zou mij uitgeleide doen. Ik was echt boos toen ik zag dat zij mijn blauwe regenjas aan had.

'Trek uit die jas,' zei ik, 'het regent en ik moet naar de tandarts.
Ze stribbelde wat tegen maar ik kreeg mijn regenjas terug. Ik trok hem onmiddelijk aan. Hij rook wat onder de oksels. Een onbekende geur van rare kool.

'Moet u naar de tandarts?' zei ze, 'ik weet een hele goeie. Een chinees. Hij heet Wang en heeft zijn spreekkamer in de Nieuwindstraat (Curacao), vlak bij de kerk van Sta Familia.'

Ik met mijn koffer naar de tandarts. Met de bus. Die stond op vertrekken. Ik kon mijn koffer nog naar binnen gooien, maar ik raakte zelf bekneld tussen de deur. Gelukkig kon de conducteur mij nog net grijpen en mij in de bus trekken.

Toen zag ik dat die conducteur Peter was (een vriend van mijn zoon.) Hij was heel gelukkig mij te zien en vroeg belangstellend hoe het ging.
Ik vroeg hem hoe híj het maakte. Hij zei: 'Slecht. Ik heb gisteren mijn hond moeten verkopen en dat was toch zo'n lief beest.' (We hadden 's avonds een uitzending op de TV gehad van honden in het circus).

Ik vertelde hem dat ik naar de tandarts ging, dokter Wang.
'Wat?' zei hij, 'dokter Wang? Maar man dat is de grootste afzetter van het land. Die man kent niks! Nooit naar dokter Wang gaan. Ga dan naar dr. Jansen, dát is een tandarts waar je op vertrouwen kunt. Hij woont vlak bij Wang.'

Ik was al met mijn koffer op weg naar dr. Jansen. Ik vond het huis om de hoek van de Nieuwindstraat. Ik zag wel het nummer maar de naamplaat was van de deur gerukt. De schroeven staken nog in de deur.

'Hij is zeker met vakantie,' zei een meisje dat achter mij stond en blijkbaar ook een toekomstige klant was.
Ik keek brutaal door een spleet in het gordijn voor het raam. De kamer was vrijwel leeg. Het behang hing in flarden van de muur.

Een dame die net aan kwam lopen zei: 'Hij is zeker thuis hoor. Hij haalt altijd die plaat van de deur als er genoeg patienten zijn. Ik zal even aan de deur kloppen.'
Onbeschaamd hard rammelde ze aan de deur. Tot onze verbazing ging ze open. Een zuster in een vervuilde witte schort deed open. Ze leek mij ook al tegen de zeventig.

'Kom binnen, kom binnen,' nodigde ze ons uit, met een diepe buiging. Ze liet ons in een kamer waar al een tiental mensen aanwezig waren in nogal gedrukte stemming.

Spoedig verscheen de beroemde tandarts dr. Jansen. Een kale kop met aan weerszijden een hele lange mèche witte haren. Hij schudde mij heel hartelijk de hand en zei: 'Ik ben dr. Jansen en u?...'
'Ik ben dr. Frenken,' zei ik.
'Zal mij een zorg zijn,' zei hij vriendelijk.

Daarop draaide hij zich naar de anderen en begon een kleine speech. 'Zoals u ziet is hier alles macrobiotisch. Wij wassen niets. Ook niet de kleren. Ook niet de spuiten en instrumenten, en de schorten. Ook het behang valt er onder. Wij doen er niets aan.
Onze therapie is wetenschappelijk gebaseerd op waarnemingen uit de laatste wereldoorlog. Toen hadden de mensen alleen maar zwart roggebrood en rookvlees te eten. En die mensen hadden nooit kiespijn.
Uit roggebrood en rookvlees hebben wij nu een antigen geëxtraheerd, dat wij bij onze patienten inspuiten in het tandvlees.
Wij zullen beginnen met hém daar.'

Ik dacht daar hij naar mij wees. Ik kreeg even het gevoel of ik het in mijn broek zou doen. Maar tot mijn grote opluchting stond een oude chinees op die achter mij zat.

Toen de 10 cc spuit, gevuld met een gore massa, in zijn mond werd gezet door de beroemde tandarts, begon de man op zijn chinees vreselijk te gillen: 'Aaauw, maauw, gaauw...!!!'

Toen schrok ik wakker.

----------------------

 

Probeer deze droom eens te verklaren.

 

J.H. Frenken