HET GRAF

Koud en guur.
De wind jaagt bruin' en gele blaren
om te sterven
in de regen
op je graf.

Daaronder ben jij nog.
Alleen.
Hier en daar verwelkte bloemen.

Je was zo mooi voor mij.
Ik was zo trots op jou.
Mijn lieve vrouw,
die zoveel warmte gaf.

Hier is de stilte.
Hier is de dood.
De doodse stilte van het graf.

'Gedeelde smart is halve smart,'
zei je dikwijls tegen mij.
Op de steen staan reeds je namen.
De mijne komen straks erbij.
Dan delen wij dit graf ook samen.
Ik en jij.

J.H. Frenken. 7 November 1999

Door naar Toen zij stierf
Terug naar Gedichten