De Keuningin

(Keuningin Wilhelmina en Prins Hendrik, èch gebeùrd in de wêntjer 25/26)

 

Es heèl veùl rêenger veel in 't Belsj,
dan wees bie ôs de Maas.
Dan waor soms zelfs de sterken diek
et water neet de baas.

 

Ens struimde 't water dreuver hêr.
Den diek brook stùkwêegs door.
Es stông in 't dörp. Euver de wêeg
koose de luuj neet door.

 

De keuningin kaom zèlf ens kieke
nao de 'watersnood'.
Ze haw zich sober aangedaon
mit awwe mentjel en hood.

 

De luuj waore teleurgestêld:
'Is dàt de keuningin?'
Dat die zoa erm gekleidj waor
ging der gaar neet in.

 

Dao woor verwach dat oos vorstin
te ônpas en te pas,
den heèlen daag gekruènd rôndjleep
in hermelijne jas.

 

Ze zeen doe nog nao Beeg gewêes,
de prins en keuningin.
De kempeslak door voor de kar
flink deep et water in.

 

De voorman sloog de sjrik ôm 't hart,
want hê zaog, stief van angs,
dê wêeg, dê hawf waor weggespeuld;
dao reeje ze vlak langs.

 

Es sjêelde weinig of noe leèrden
z'in gesjiedenis,
dat in de kèmpeslak e keunings-
paar verdrônken is.

 

Door naar De Bèlzje kêntj
Inhoudsopgave